اصلاحات ارضی که از سال ۱۹۶۲ میلادی در ایران آغاز شد، به تغییرات عمده‌ای در چشم‌اندازهای روستایی و ساختار اجتماعی – اقتصادی این مناطق انجامید. این اصلاحات با هدف پایان دادن به نظام فئودالی، انتقال مالکیت زمین‌ها از اربابان به کشاورزان و بهبود شرایط زندگی روستاییان اجرا شد. این تحولات در چند دسته کلی قابل بررسی است که شامل افول جامعه روستایی، ظهور زیرساخت‌های جدید تکنولوژیکی، گسترش زمینه‌های روستایی، استفاده از مصالح ساختمانی شهری و تغییر مقیاس‌های فیزیکی است.